“Links” als blok aan het been van de anarchie
Al zolang als dat anarchisme gedefinieerd is als op zichzelf staande radicale beweging werd zij verbonden met links, een associatie die altijd al ongemakkelijk is geweest. Linkse personen die een machtige positie vervulden (ook zij die zichzelf als anarchisten bestempelde zoals de leiders van de CNT en de FAI in Spanje, 1936-37) vonden het anarchistische doel van een totale transformatie van het leven en het daaruit resulterende principe dat het doel reeds in het middel van strijd vertegenwoordigd moest zijn een belemmering voor hun politieke programma’s. Ware opstand breekt voorbij welk politiek programma dan ook en zo zagen de meest vastberaden anarchisten de realisatie van hun dromen dan ook precies in dat onbekende daarvoorbij. En toch, keer op keer, wanneer de vuren van de opstand doofden (of soms zelfs wanneer deze nog vurig branden zoals in Spanje, 1936-37) namen leidende anarchisten hun plek in als “het geweten van links”. Maar als die anarchistische dromen en principes een obstakel zijn geweest voor de politieke programma’s van links dan zijn juist die politieke programma’s een blok aan het been geweest van de anarchistische beweging, haar naar beneden sleurend met een “realisme” dat niet in staat is om te dromen. Continue reading
